Mijn verhaal

Ik ben Werner, een 36-er die in vroegere jaren vrij sportief was en 7 jaar geleden mijn vrije tijd heb ingeruild om opnieuw op de schoolbanken te gaan zitten. Daarna volgde een nieuwe job waarvan de bewegingsfactor op fysiek vlak ook geen hoogvlieger was. (Ik werk als web ontwikkelaar bij een grote Belgische touroperator)

De jaren vliegen voorbij en de vele uren achter het computerscherm, de stress, de koffieverslaving en een bourgondische levensstijl hadden inmiddels zijn sporen nagelaten. Een te hoge bmi, gebrek aan fysiek, slaapstoornissen tot zelfs hyperventilatie. Genoeg redenen om er iets aan te doen. De goede voornemens waren er al, ze moesten enkel nog in de praktijk worden omgezet.

De confrontatie
Op 10 december 2005 werd mijn dochtertje Emma 1 jaar. Tijdens één van haar zeer energieke speelmomenten heb ik moeten vaststellen dat haar conditie beter was dan de mijne. Papa moest regelmatig even forfait geven want hij werd moe... Ik begon mij af te vragen hoe het zou zijn als ze 2 jaar was, of als er nog een broertje of zusje zou bijkomen... Dit was een duidelijk signaal, er moest dringend iets gebeuren.

Het plan
Ik had dus iets nodig om mijn conditie weer wat op peil te brengen en dat liefst nog een ontspanning was om tevens de stress wat te ontladen. Omdat ik het niet zo gemunt heb op zweterige fitness ruimtes, leek lopen de beste oplossing. Enkele vrienden hadden mij toch aangeraden om in het begin voorzichtig te zijn en te lopen met een hartslagmeter.

De eerste keer...
7 januari 2006. Via een tip van een vriend die al langer loopt ben ik op de website van ING terecht gekomen voor het samenstellen van een beginnerschema. De eerste doelstelling was om 5 km in één trek te kunnen lopen. Zeer gemotiveerd begin ik aan mijn eerste looppassen. Na 200m. (nog niet op de hoek van de straat) begint mijn Polar te reclameren. Mij hartslag was al te hoog (155). Volgens mijn schema moest ik tussen de 125-145 blijven. Dan maar stappen tot hij weer gedaald was. Ongetwijfeld was mijn hoge hartslag in rust (85) daar mee de oorzaak van. Het zou dus een kwestie worden van geduld, véél geduld, begon ik te beseffen.

De aanhouder wint
Ik heb mezelf verplicht om 3 keer per week 15 minuten te gaan lopen. Goed of slecht weer. Na 3 weken was het me gelukt om de 15 min. in een stuk te lopen zonder de hartslaggrens te overschrijden. Nu kon het opbouwen beginnen. De volgende doelstelling was 30 minuten. Na 5 weken (15 trainingen) was het verschil enorm. De ademhaling was veel rustiger, het begon allemaal wat vlotter te gaan en ik begon er vooral plezier aan te beleven. Het was een zaligmakend gevoel om op een zonnige wintermorgen door de Oudenburgse velden te lopen met muziek van Crowded House in de oren. Het moet op zo'n moment zijn geweest dat de microbe heeft gebeten.

De eerste wedstrijd
10 weken: tot nu toe had mijn loopterritorium zich beperkt tot steeds hetzelfde parcours. Het werd dus stilaan tijd om de grenzen te verleggen. Een vriend stelde voor om eens mee te lopen met een wedstrijd voor recreanten. Volgens hem een goede manier om de motivatie hoog te houden en wat ervaring op te doen van andere lopers. Een wedstrijd??? en 10 weken geleden stond ik nog te hijgen op de hoek van de straat... Er waren veel twijfels maar ik liet me overtuigen. De wedstrijd was "de wijkloop Hazegras" van het Oostends loopcriterium. De afstand: 11,2 Km. Ik moest vanaf nu dus op afstand i.p.v. tijd gaan trainen en ik had een goede looppartner/trainer. In 2 weken gingen we van 5 naar 8 kilometer. Het moment van de waarheid was aangebroken... zenuwachtigheid troef. Ik stond daar dan tussen een grote groep lopers, een nummer op mijn buik, ambiance muziek en een hartslag van bijna 150 nog voor ik aan het lopen was. En dan plots, het startschot, kriebels in de buik en lopen maar. Wat was ik fier op mezelf... ik die in een wedstrijd meeliep... Na 1 uur en 5 minuten kwam ik zeer moe maar voldaan over de eindstreep. Ik was een hobby rijker, maar wat deden mijn voeten pijn.

Wordt vervolgd...