De eerste marathon

Zaterdag 30 september 2006, het begint om 6h00 's morgens met een pasta ontbijt en een halve liter isotone sportdrank. Net zoals de 4 vorige dagen was ik de avond ervoor om 21h00 gaan slapen en voelde mij fit en goed uitgerust. Bij het klaarmaken van mijn loopoutfit begon het echt te kriebelen, het grote moment was eindelijk aangebroken. Na 9 maanden is een voornemen om wat meer aan sport te gaan doen uitgegroeid tot een verslavende en als maar grensverleggende hobby, lopen.

En lopen gaan we doen vandaag... 42.195m!
Om 9h30 vertrekken we naar De Panne. Eerst was het nog wat genieten van de sfeer ter plaatse maar naarmate het tijdstip van de start naderde zag je overal de wedstrijdrituelen op gang komen... de benen werden ingesmeerd, de veters nog een keer opnieuw geknoopt, er werd links en rechts zenuwachtig op en neer gesprongen en gestretcht. We nemen afscheid van onze vrouwtjes en kindjes en gaan naar de start. En dan, enkele minuten over 12, het startschot. We zijn vertrokken. Ik was achteraan in het vak gaan staan voor de 4h. ongeveer 10m. achter de 4h. tempoloper met de witte ballon.

Eerst werd er een lus gelopen in de panne om vervolgens opnieuw langs de start de zeedijk op te lopen richting Oostende. Toen ik na 6 km even mijn polar wou checken stelde ik tot mijn verbazing vast dat mijn hartslag maar op 126 stond. Mijn polar was gecrached na 5min. en zat blokvast. Dat dit nu juist moest gebeuren. Om dat ding te resetten moet je alle 5 knopjes gelijktijdig indrukken, probeer dat maar eens als je aan het lopen bent. Na een half uurtje was het dan toch gelukt. Uitgezonderd dit, liep alles zeer vlot. We liepen aan een gemiddeld tempo van 5.40/km.

19 km. We naderen de haven van Nieuwpoort. Aangezien we vele duurlooptrainingen hadden gelopen op dit traject konden we de afstand redelijk goed inschatten. Om1h58 lopen we voorbij de wedstrijdklok in de haven, we zitten in de helft. Op dat moment voelde ik me nog zeer fit en had ik nergens last van maar ik besefte dat het zwaarste nog ging komen... Met deze tussentijd was ik tevreden maar de 4h grens was niet meer haalbaar. Misschien 4h15...

27 km. De kazerne in Lombardsijde, ik begin stilaan te voelen dat ik dit tempo geen 15km meer kan volhouden en beslis om iets te vertragen (6min/km). In de kazerne was het vooral mentaal zwaar, omdat je daar een lange lus loopt om op hetzelfde punt weer uit te komen. De tempovertraging was een goede beslissing. Mijn lichaam reageert positief, mijn hartslag daalt en het gaat weer beter.

35 km. Middelkerke, mijn motor begint nu echt te sputteren. Het was zeer duidelijk dat ik nu verder aan lopen was dan de afstand die ik op training ooit gelopen had. Ik begin last te krijgen van steken in mijn milt en mijn benen voelen zwaar aan. Isotone drank kan ik nog nauwelijks binnenhouden. Ik beslis om alleen maar water meer te drinken. Het afzien begint...

38 km. Mariakerke, de koolhydraten zijn volledig opgebrand en het lijkt wel of ik stil ga vallen. De power gel's lijken geen effect meer te hebben en mijn maag verdraagt zelfs het water niet meer. Maar met het casino van Middelkerke achter de rug en Oostende in zicht moeten die 4 Km. er nog wel bij kunnen. Plots hoor ik mijn vrouw en dochtertje Emma (2jaar) roepen "allez papa, vooruit! je bent er bijna..." Ze stonden op de zeedijk te supporteren. Wat deed dat deugd!

41 Km. Oostende, er staat al terug wat meer volk langs de kant. Ik meen stemmen te horen van bekenden maar ik zie ze niet, ik ben slechts op één ding gefixeerd, de finish. De laatste km. staat er een aanduiding om de 100m. Ik begin langzaam maar zeker te beseffen dat ik het gehaald heb. Ik voel niets meer van de pijn, het gevoel slaat over in een cocktail van emoties, geluk, euforie, voldoening, moeilijk om met woorden te beschrijven. Na 4 uur 29 minuten en 7 seconden loop ik over de finish. Mijn eerste marathon is gelopen.