van 10 naar 20 kilometer
Met mijn eerste wedstrijd achter de rug, de wijkloop Hazegras in Oostende, had ik meteen ook het Oostends loopcriterium leren kennen. Een loopcriterium dat jaarlijks 14 wedstrijden organiseert, telkens in een andere wijk van Oostende.
Ik had nooit gedacht dat lopen ook zo'n sociaal gebeuren kon zijn. Wat een toffe bende, van jong tot oud, van beginneling tot heuse prof, allemaal samen in één wedstrijd en allemaal met dezelfde passie, lopen. Het was een nieuw wereldje dat voor me open ging.
De volgende uitdaging: Dwars door Brugge (15Km.)
Na mijn wedstrijd van 11,2 km had ik dit als volgende doel vooropgesteld. 3,8km meer, dat moest haalbaar zijn. Ik had 3 weken om dit doel te bereiken. Het plan was 2x per week 5km + 1x 12km, en elke week verhogen met 500m. Dat ging vlot, 3 dagen voor de wedstrijd had ik 13,5km gelopen. We kwamen toe in Brugge en ditmaal wachtte er weer een nieuwe ervaring. We stonden niet met 250 maar met 4000 man aan de start. Daar stond ik dan, als een mier in de massa. Wat een belevenis. De eerste kilometers is dit toch even wennen. Vooral het juiste tempo zoeken is moeilijk. Je wordt meegezogen door de massa, de muziek en de sfeer. Je loopt sneller dan je gewoon bent en dat word je pas gewaar na de eerste 2km. Wat vertragen dus... 5Km op 25:05, amai... het gaat nog steeds snel, maar ik voelde me super. Dan kwamen de kasseien in het oude stadsgedeelte, het bleef goed gaan. Zo goed dat ik tijdens de wedstrijd al aan het nadenken was over het volgende loopevenement. Ongeveer 1km voor de finish de brug onderdoor, nu begon ik het wel te voelen, maar de eindmeet was in zicht. Op 01:15:43 druk ik mijn polar af. (01:17:51 official time) en het 2de doel was bereikt. Ik wou absoluut meer van dat.
De 20Km. van Brussel
Iedereen sprak erover "de 20km van Brussel". Alsof dit iets was waaraan iedere zichzelf respecterende loper ooit eens moet deelgenomen hebben in zijn carrière. Er moest dus nog 5km. bijkomen. Ondertussen leek het alsof gans Vlaanderen was beginnen lopen. Evy Gruyaert met Vlaanderen Sportland, Koen Filet die een marathon ging lopen... De week na Dwars door Brugge kwam Evy lopen in Brugge met een parcours van 16 Km. Aangezien mijn loopbuddy op dat moment moest herstellen van een ontsteking aan de achilles was dit een goed alternatief. Tenslotte is lopen in groep leuker dan alleen. Een week later liep ik opnieuw mee in Nieuwpoort (17 Km.) Eén van de 2 looptrainingen in de week had ik van 5 naar 10 km. gebracht. Ik liep dus 1x5, 1x10 en 1x17km per week. Het was in Nieuwpoort dat ik voor de eerste keer de "runners high" heb mogen beleven. Ik had het gevoel alsof ik nog uren zou kunnen doorgaan zonder moe te worden. Bij het inhalen van lopers die het moeilijk kregen en aan het wandelen gingen werd dit gevoel nog sterker. Het was alsof ik het perfecte tempo, ritme had gevonden. Een perpetuum mobile. Dit gaf als gevolg een zaligmakend gevoel, ik zou het bijna een soort van trance noemen.
Het moment van de waarheid...
Ik had nooit gedacht dat lopen ook zo'n sociaal gebeuren kon zijn. Wat een toffe bende, van jong tot oud, van beginneling tot heuse prof, allemaal samen in één wedstrijd en allemaal met dezelfde passie, lopen. Het was een nieuw wereldje dat voor me open ging.
De volgende uitdaging: Dwars door Brugge (15Km.)
Na mijn wedstrijd van 11,2 km had ik dit als volgende doel vooropgesteld. 3,8km meer, dat moest haalbaar zijn. Ik had 3 weken om dit doel te bereiken. Het plan was 2x per week 5km + 1x 12km, en elke week verhogen met 500m. Dat ging vlot, 3 dagen voor de wedstrijd had ik 13,5km gelopen. We kwamen toe in Brugge en ditmaal wachtte er weer een nieuwe ervaring. We stonden niet met 250 maar met 4000 man aan de start. Daar stond ik dan, als een mier in de massa. Wat een belevenis. De eerste kilometers is dit toch even wennen. Vooral het juiste tempo zoeken is moeilijk. Je wordt meegezogen door de massa, de muziek en de sfeer. Je loopt sneller dan je gewoon bent en dat word je pas gewaar na de eerste 2km. Wat vertragen dus... 5Km op 25:05, amai... het gaat nog steeds snel, maar ik voelde me super. Dan kwamen de kasseien in het oude stadsgedeelte, het bleef goed gaan. Zo goed dat ik tijdens de wedstrijd al aan het nadenken was over het volgende loopevenement. Ongeveer 1km voor de finish de brug onderdoor, nu begon ik het wel te voelen, maar de eindmeet was in zicht. Op 01:15:43 druk ik mijn polar af. (01:17:51 official time) en het 2de doel was bereikt. Ik wou absoluut meer van dat.
De 20Km. van Brussel
Iedereen sprak erover "de 20km van Brussel". Alsof dit iets was waaraan iedere zichzelf respecterende loper ooit eens moet deelgenomen hebben in zijn carrière. Er moest dus nog 5km. bijkomen. Ondertussen leek het alsof gans Vlaanderen was beginnen lopen. Evy Gruyaert met Vlaanderen Sportland, Koen Filet die een marathon ging lopen... De week na Dwars door Brugge kwam Evy lopen in Brugge met een parcours van 16 Km. Aangezien mijn loopbuddy op dat moment moest herstellen van een ontsteking aan de achilles was dit een goed alternatief. Tenslotte is lopen in groep leuker dan alleen. Een week later liep ik opnieuw mee in Nieuwpoort (17 Km.) Eén van de 2 looptrainingen in de week had ik van 5 naar 10 km. gebracht. Ik liep dus 1x5, 1x10 en 1x17km per week. Het was in Nieuwpoort dat ik voor de eerste keer de "runners high" heb mogen beleven. Ik had het gevoel alsof ik nog uren zou kunnen doorgaan zonder moe te worden. Bij het inhalen van lopers die het moeilijk kregen en aan het wandelen gingen werd dit gevoel nog sterker. Het was alsof ik het perfecte tempo, ritme had gevonden. Een perpetuum mobile. Dit gaf als gevolg een zaligmakend gevoel, ik zou het bijna een soort van trance noemen.
Het moment van de waarheid...
De tijd was aangebroken om het resultaat van de trainingen te ondervinden. Onder de indruk van het kannonschot dat de start aankondigde en de gigantische massa die stillaan in beweging kwam, liepen we onder de triumphbogen van de esplanade, door het Jubbelpark richting Schumanplein. De eerste 3 à 4 kilometer, gedreven door de adrenaline en de ambiance... Wat een ervaring. Na een eerste blik op mijn chrono kwam ik tot het besef dat ik veel te snel liep. 4.40/km, bijna 14 km/uur. Vertragen was de boodschap of ik zou al snel de tol gaan betalen... Bij het uitlopen van de eerste tunnel, wist ik dat dit helemaal iets anders zou worden dan de vlakke westvlaamse parcours waar ik tot nu toe op getraind had. Na een kilometer of 6 had ik m'n tempo gevonden, ongeveer 5.50/km.
Tot aan de 14km. bleef alles vlot gaan, maar dan werd het moeilijk. Ik begon me mijn enthousiasme bij de start al serieus te beklagen... Als ik lopend wou finishen moest ik recupereren en dus nog een beetje vertragen. Het zwaarste stuk was een hellende strook (naast de tramsporen) van km. 17 tot km. 19. Op dit stuk zag ik zeer veel mensen forfait geven en beginnen wandelen. Het was zeer eigenaardig maar dit motiveerde me enorm. Misschien omdat het nu mijn beurt was om in te halen na de hele tijd ingehaald te worden...
Op 18,5km en na 1h46min. lopen vond ik mijn "tweede adem" en begon het te weer te vlotten. De doelstelling van 2 uur lag nu zeken binnen handbereik. Nog een scherpe bocht naar links en in de verte verschenen de triumphbogen van het Jubbelpark. Met tranen in de ogen en een overweldigend gevoel kwam in na 1 uur 55 minuten en 38 seconden over de finish. posted by Werner at
12/02/2006
|
1 comments
