Virus Alert

Niet op mijn PC hoor... die is zowat de enige die eraan is ontsnapt. De rest van ons gezinnetje had het afgelopen weekend goed te pakken. Zondagvoormiddag stond er nog een loop van 16Km. op de planning maar die kwam nu wel in het gedrang. Door mijn volledig verdwenen eetlust had ik sinds vrijdagmiddag niet meer verorbert dan één yoghurtje en 2 cracqottes. Zondagmorgen voelde ik mij volledig genezen en had ik echt zin om te gaan lopen. Zonder mij veel vragen te stellen over mijn voorraad koolhydraten trok ik m'n schoenen aan, nam ik nog een sportdrankje mee en was ik weg voor 16 Km. Het ging wel wat stroever dan anders maar da's normaal na zo'n weekend, dacht ik... Na 1h40min nog een cooling down van 5min. en wat stretchen en dan... Alles begon zowaar te draaien... Alsof ik 3 Duvels in één minuutje had doorgespoeld. Ik voelde mij nog slechter dan afgelopen weekend. Ik ben een kwartiertje op de grond moeten gaan liggen met de beentjes in de lucht om wat te bekomen, daarna snel een zoutoplossing gedronken. Tja, het was eigenlijk heel logisch. Te snel gelopen om op vetverbranding te lopen en veel te weinig energie voorraad. Op een yoghurtje en 2 cracqottes loop je geen 16Km. Toch eigenaardig dat ik daar "tijdens" de loop niets van heb voelen aankomen. Ik ben nu wel gewaarschuwd ;-)

Even rust, of toch niet helemaal...

Op 7 oktober 2006, één week na de kustmarathon, is Evi geboren. Zij is onze 2de kleine spruit en het zusje van Emma (2). De loopschoenen werden dus voor even in de kast gestoken en ingeruild voor pampers en papflesjes. Gelukkig had papa ondertussen wat aan zijn conditie gewerkt, want met 3 vrouwen in huis... Op 21/10 heb ik nog meegelopen met de laatste wedstrijd van het OLC, massajogging De Olifant (10 km). Hierna zou het gedaan zijn tot de eerste wedstrijd van 2007, Corrida van het Sas. Ik had me wel voorgenomen om regelmatig te blijven trainen maar helaas... Ondanks het uitblijven van de winter is het voor mij wel een echte "winterstop" geworden. In deze periode heb ik na het lezen van enkele boeiende weblogs, de inspiratie opgedaan om mijn verhalen ook op deze manier bij te houden. Ik heb de tol van de feestdagen moeten betalen met enkele kilo's die er weer zijn bijgekomen, maar het komt wel weer goed. 9 januari, we beginnen met de eerste training van 2007. Een rustige 5km. loop om de spieren wat los te gooien. Pfff... amai, het wat niet meer zoals 3 maand geleden.

De eerste marathon

Zaterdag 30 september 2006, het begint om 6h00 's morgens met een pasta ontbijt en een halve liter isotone sportdrank. Net zoals de 4 vorige dagen was ik de avond ervoor om 21h00 gaan slapen en voelde mij fit en goed uitgerust. Bij het klaarmaken van mijn loopoutfit begon het echt te kriebelen, het grote moment was eindelijk aangebroken. Na 9 maanden is een voornemen om wat meer aan sport te gaan doen uitgegroeid tot een verslavende en als maar grensverleggende hobby, lopen.

En lopen gaan we doen vandaag... 42.195m!
Om 9h30 vertrekken we naar De Panne. Eerst was het nog wat genieten van de sfeer ter plaatse maar naarmate het tijdstip van de start naderde zag je overal de wedstrijdrituelen op gang komen... de benen werden ingesmeerd, de veters nog een keer opnieuw geknoopt, er werd links en rechts zenuwachtig op en neer gesprongen en gestretcht. We nemen afscheid van onze vrouwtjes en kindjes en gaan naar de start. En dan, enkele minuten over 12, het startschot. We zijn vertrokken. Ik was achteraan in het vak gaan staan voor de 4h. ongeveer 10m. achter de 4h. tempoloper met de witte ballon.

Eerst werd er een lus gelopen in de panne om vervolgens opnieuw langs de start de zeedijk op te lopen richting Oostende. Toen ik na 6 km even mijn polar wou checken stelde ik tot mijn verbazing vast dat mijn hartslag maar op 126 stond. Mijn polar was gecrached na 5min. en zat blokvast. Dat dit nu juist moest gebeuren. Om dat ding te resetten moet je alle 5 knopjes gelijktijdig indrukken, probeer dat maar eens als je aan het lopen bent. Na een half uurtje was het dan toch gelukt. Uitgezonderd dit, liep alles zeer vlot. We liepen aan een gemiddeld tempo van 5.40/km.

19 km. We naderen de haven van Nieuwpoort. Aangezien we vele duurlooptrainingen hadden gelopen op dit traject konden we de afstand redelijk goed inschatten. Om1h58 lopen we voorbij de wedstrijdklok in de haven, we zitten in de helft. Op dat moment voelde ik me nog zeer fit en had ik nergens last van maar ik besefte dat het zwaarste nog ging komen... Met deze tussentijd was ik tevreden maar de 4h grens was niet meer haalbaar. Misschien 4h15...

27 km. De kazerne in Lombardsijde, ik begin stilaan te voelen dat ik dit tempo geen 15km meer kan volhouden en beslis om iets te vertragen (6min/km). In de kazerne was het vooral mentaal zwaar, omdat je daar een lange lus loopt om op hetzelfde punt weer uit te komen. De tempovertraging was een goede beslissing. Mijn lichaam reageert positief, mijn hartslag daalt en het gaat weer beter.

35 km. Middelkerke, mijn motor begint nu echt te sputteren. Het was zeer duidelijk dat ik nu verder aan lopen was dan de afstand die ik op training ooit gelopen had. Ik begin last te krijgen van steken in mijn milt en mijn benen voelen zwaar aan. Isotone drank kan ik nog nauwelijks binnenhouden. Ik beslis om alleen maar water meer te drinken. Het afzien begint...

38 km. Mariakerke, de koolhydraten zijn volledig opgebrand en het lijkt wel of ik stil ga vallen. De power gel's lijken geen effect meer te hebben en mijn maag verdraagt zelfs het water niet meer. Maar met het casino van Middelkerke achter de rug en Oostende in zicht moeten die 4 Km. er nog wel bij kunnen. Plots hoor ik mijn vrouw en dochtertje Emma (2jaar) roepen "allez papa, vooruit! je bent er bijna..." Ze stonden op de zeedijk te supporteren. Wat deed dat deugd!

41 Km. Oostende, er staat al terug wat meer volk langs de kant. Ik meen stemmen te horen van bekenden maar ik zie ze niet, ik ben slechts op één ding gefixeerd, de finish. De laatste km. staat er een aanduiding om de 100m. Ik begin langzaam maar zeker te beseffen dat ik het gehaald heb. Ik voel niets meer van de pijn, het gevoel slaat over in een cocktail van emoties, geluk, euforie, voldoening, moeilijk om met woorden te beschrijven. Na 4 uur 29 minuten en 7 seconden loop ik over de finish. Mijn eerste marathon is gelopen.

Van 20 naar 42 kilometer

Na de 20Km van Brussel was ik zeer tevreden. Ik had nooit gedacht dat het mogelijk was om dit te bereiken in een periode van 6 maanden. Ik ben hier vooral een woordje van dank verschuldigd aan Kristof, mijn loopbuddy die mij steeds wist te motiveren om mee te lopen. Na het herstellen van een achillespeesblessure wist hij me te vertellen dat hij ging trainen voor een marathon. 42.195 meter, dat spreekt tot de verbeelding... 6 maanden geleden zou ik al gepuft hebben bij de gedachte om deze afstand af te leggen met de fiets. Maar nee... het gaat hier over lopen!

"weet je wat, ik doe mee!"

Ik weet nog altijd niet wat er mij in de verleiding heeft gebracht om deze uitspraak te doen. Was het een verhoogd testosterongehalte (ten gevolge van de 20km. van Brussel), of misschien een naderende midlife crisis... ik weet het niet, maar één ding is zeker, belofte maakt schuld. 4 maanden om van 20 naar 42 kilometer te gaan. Het was een uitdaging. Tot nu toe heb ik het geluk gehad om vrij te blijven van blessures. Na een bezoek aan de huisarts, die een cardiogram en bloedonderzoek heeft uitgevoerd had ik ook zijn toestemming. Het was belangrijk om mijn harstlaglimiet te respecteren en eventuele problemen of klachten te melden.

Het trainingsplan bestond er voornamelijk in 3 tot 4 keer per week te gaan lopen waarvan één lange duurloop die telkens werd opgebouwd. 12 weken voor de marathon zijn we begonnen met een trainingsschema uit een loopboek over marathons. De duurlopen moesten vooral traag worden gelopen. De doelstelling was om de marathon uit te lopen rond een tijd van 4 uur. hiervoor moesten we gemiddeld 6.20/kilometer lopen tijdens de training. De langste afstand die we zouden lopen voor de marathon was 33 kilometer. Dit zouden we 2 keer doen.

Ondertussen bleven we af en toe wedstrijden meelopen om al eens wat sneller te kunnen lopen.

Op 27 augustus de ING halve marathon in Brussel (1:52:24).
Op 10 september In Flanders Field halve marathon (1:49:28).
Daarna nog duurlopen van 24, 26, 28 en 2 x 33km.

De kilometers kwamen erbij, de kilo's vlogen er af.
In de periode van 28 mei tot 30 september ben ik 10Kg. afgevallen, en dat zonder minder te gaan eten, integendeel. Ik heb geleerd dat voeding een zeer belangrijke factor is in deze sport. Het was heus geen overbodige luxe om de werking van mijn lichaam te leren begrijpen door het lezen van looplectuur. Het respecteren van de juiste voedingstoffen in de juiste verhouding verhoogt je slaagkanspercentage met bijna de helft. Na deze zeer intensieve training volgde een week totale rust.
De énige vraag die nog speelde: was ik er klaar voor?